lunes, 27 de mayo de 2013

NOCHANIJKAUAN/ MI GENTE


NOCHANIJKAUAN

Se tonajle nochanijkauan
okinemilijkej yeskej ken se tototsintle,
pampa ijkon ueliskej patlaniskej.
Chika yolik okinemilijkej,
oyejkokej tsopilomej niman inka intenchochopiyas,
okitetsojtsopinijkej niman okechkixtijkej ajakatsintle.
Aman te
tlayouisyotl niman xochitonaltsintle
inuaxka on xkuajkualtin tsopilotexipaltin.

MI GENTE

Mi gente
quiso ser ave un día,
con el simple placer de volar.
Pero tardaron en decidir
y llegaron los buitres y con sus filosos picos
picotearon al viento y le cortaron la cabeza.
Hoy por hoy
el día y la noche secuestrados están
por esos sucios y violentos  pajarracos.

NAUE TONALPOUAJLE

Xepeua tonajle kuak koxtika ajakatsintle,
kuak totomej tekimilijtokej ipan kojtsitsintin
niman ne iluipan
sitlalkokonej sapakej notlatlalouaj.

Pone tonajle ika ikuikalis se kaxtiltsintle,
kuak tonajle yemanka kochkamakoyaue
noso kuak se tepetl kinaman uajnixtenmatlalojti.

Tsiotlake tonajle ikuatipantsin tepeyo,
kuak peuaj nokuikatlaliaj atentsitsitnin,
niman peua notlatlaloua ajakatsintle.

Tlame tonajle kuak peuaj tlajuaj tepostlauilanaltin,
kuak tlatotopokaj ika miktepostin 
niman kuak kintentsakuaj xankaltsitsintin.



CUATRO MOMENTOS DEL DÍA

Aún no comienza el día cuando el viento duerme,
cuando las aves permanecen arrulladas entre los árboles
y allá en el cielo
las estrellas-infantes alegres juegan a las agarradas.

Brota el día con el primer canto del gallo,
con el tibio bostezo de sol
y el entreabrir del ojo de cada montaña.

Atardece el día con el ocaso cotidiano,
con el cantar de los ríos
y el suave correr del viento.

Anochece el día con el ladrido de carros
el grito de las metrallas
y el silencio fúnebre de las casas de adobe.

Martín Jacinto (6 de febrero de 1983)

No hay comentarios:

Publicar un comentario